پایان شب سخن سرایی

می‌گفت ز سوز دل همایی 

فریاد کزین رباط کهگل 

جان می‌کنم و نمی‌کنم دل 

مرگ آخته تیغ بر گلویم

من مست هوا و آرزویم

روزم سپری شده است و سودا

امروز دهد نوید فردا 

مانده است دمی و آرزوساز 

من وعده سال می‌دهم باز 

آزرده تنی فسرده جانی 

در پوست کشیده استخوانی 

در حنجره‌ام به تنگ انفاس

از فربهیم نشانه آماس

با دست نوان و پای خسته

بار سفر فراق بسته 

نه طاقت رفتن و نه خفتن

نه حال شنیدن و نه گفتن 

جز وهم محال پرورم نیست

می‌میرم و مرگ باورم نیست 

زودا که کنم به خواب سنگین

تن جامه ز خون سینه رنگین 

از بعد شنید و گفت بسیار

خاموشی بایدم به ناچار 

در خوابگه عدم برندم 

لب تا ابد از سخن ببندم 

زین دود و غبار تیره خاک 

غسل و کفنم مگر کند پاک 

ای دخترکان نازپرور

ای در صدف زمانه گوهر

زنهار به مرگ من ممویید 

جز ذکر و دعای حق مگویید 

از من به بهشت دور باشید

گر چهره به ماتمم خراشید 

این چیست فغان و بانک و فریاد

چون طایری از قفس شد آزاد 

من مرغ سرادق الستم 

از بند طلسم جسم رستم 

کردم سفری ز دار فانی

رفتم به سرای جاودانی

مرگ است حیات تازه در نقل   

از مسکن حس به مأمن عقل 

اوصیکم ایها الذراری 

در محنت و رنج بردباری

چون دست به کار حق نداریم

باید ره بندگی سپاریم 

آنجا که قضای حق دهد بیم

کو چاره به جز رضا و تسلیم

باید به قضای حق رضا داد   

تن را به قضای مامضی داد

پند پدرانه‌ام نیوشید 

در کار رضای حق بکوشید